Kişisel gelişim adı altında olumlamalara yönelmeyi sorunlu bulduğumu her fırsatta dile getiriyorum. Olumlama, olumsuz olandan kaçma niteliği taşıyabilir. “Olumsuz düşünme!” dediğimizde:

Ego’nun “olumlu” kabul ettiği bir kavramı/olayı/kişiyi yaratmaya çabalarız. Fakat önemli bir detayı es geçeriz: Ego aslında her zaman bizim için en iyi olanı bilemeyebilir.

İnsan, bütün bir varlıktır ve bu bütünlük, psikolojide “psişe” ya da Benlik ile örtüşür. Ego, insanın ve bütünün SADECE bir parçasıdır ve toplumsal inanç/düşünce/yargılarla güdümlenmiş bir varlıktır. Buna ilaveten, egonun oluşumu gölgelerin (bilinçdışı unsurlar) oluşumuyla da ilişki halindedir. Ego geliştikçe gölgeler de gelişir. Bilinç arttıkça bilinçdışı unsurlar da çoğalır, çünkü psişe her daim dengeyi arar, bilinçdışı her daim bilinci dengelemeye çalışır. Fakat eklemekte fayda var: Sorun egonun gelişmesi değil, tek yönlü gelişmesidir. Yani sadece bilince odaklanması ve bilinçdışını yok sayması/ fark etmemesi / göz ardı etmesi. Bu olduğunda Ego tüm Kraliyet‘in (psişenin) sadece kendisine ait olduğu yanılgısına düşerek her şeyi kendi düşünce ve inançlarıyla ölçüp biçer. Bu da “ayrılık” getirir, bütünleşme değil.

Olumlamalara dönelim… Olumlama isteğinin altında olumsuz olandan kaçma isteği olabilir. Her şey bize hizmet edecek şekilde, hayatımızı, bedenimizi iyi seviyede tutacak şekilde olsun isteriz. Fakat aynı bilinç-bilinçdışı dengesi gibi, olumlamalara ne kadar odaklanılırsa içeride de eşzamanlı bir olumsuzlama oluşur. “Kaçan kovalanır” misali, biz olumladıkça bilinçdışı bu çabayı dengelemek için içeride zıt bir enerji yaratır. Olumlamalar bize iyi hissettirir, bir süreliğine bizi gevşetir, mutluluk getirir fakat eninde sonunda bilinçdışı ile yüzleşmek, olumlamanın karşısında duran olumsuzlamayla karşılaşmak zorunda kalırız. Çok doğal bir güdüyle hayatımız “masallardaki gibi olsun” isteriz. Fakat unuttuğumuz (bilinçdışına attığımız) büyük bir hakikat vardır:

Masallarda prensler, prensesler, periler ve yardımsever insan ve hayvanların yanında canavarlar, ejderhalar, kötü niyetli cadılar ve avcılar da vardır. Masalların psikolojik işlevselliği ve amacı da işte tam olarak burada açığa çıkar: Hayat aslında tam da masallardaki gibidir! Canavarlar da vardır periler de; prensler de vardır kötü niyetli kraliçeler de! Masallar bize insan psişesinin kendisini anlatır ve aynı psişe gibi, bilinç ve bilinçdışı unsurları dengelemeyi amaçlar.

Olumlamaya yeniden geri dönersem… Fikrim ve varsayımım o ki, olumlama yerine “olumsuz” olduğunu düşündüğümüz şeyi fark etmek, olumlamaların hayatımızda yaratacağı “olumlu” etkiden daha fazlasını katacaktır bize. Olumsuz duygu ve düşünceler havada uçuşmaya başladığında biraz yavaşlayıp, içimden yükselen olumsuz düşünceye “Seni görüyorum…” derim. Bu duygu ve düşünceler boşuna orada değiller ve boşuna beni ziyaret etmiyorlar diye düşünüyorum. Belki onları takip edip peşlerinden gidecek gücü bulamayabilirim ama sadece “Seni görüyorum…” demek dahi o duygu ve düşünceleri onurlandırmaya yetiyor bazen. Gölgeler (bilinçdışı unsurlar, çocukluk travmaları-hikayelerimiz, çocuk benlik ile ilgili tüm duygular) bilinmek isterler çünkü biz onları bilmedikçe ve görmedikçe içeride bir şeyler tamamlanmaz, yani biz hep yarım (sadece bilinçte) kalırız (ve bilinçdışını -gölgeleri, vs.- yadsırız). Bu gölgeler biz onları görmedikçe, seslerini duymadıkça da büyümeye devam ederler. Oysaki bir gölgeyi fark etmek, ona “Seni görüyorum,” demek, içimizdeki bir çocuğa sarılmak gibidir.

Hepimize hatırlatı:

İnsan her zaman birleşmeyi, bütünleşmeyi arar (dışarıda ve içeride). Bu nedenle de olumlamaları oldukça sorunlu buluyorum… zira kendime sırt çevirmenin ya da gölgelerden kaçmanın en iyi stratejisi bu olumlamalar olabilir.

Didem Çivici – Copyright ©2019